کلیات داروهای مورد استفاده برای درمان اختلالات روانی با سه اصطلاح کلی داروهای روان گرا، داروهای روان گردان و داروهای روان درمان بخش معرفی می شوند.
این داروها بطور مستقیم بر رفتار و عملکرد فرد تأثیر می گذارند، بنابراین برای رسیدن به نتیجه مطلوب از دارو درمانی، نیاز به ایجاد رابطه ای مستقیم و نزدیک بین پزشک، بیمار، پرستار و اطرافیان بیمار می باشد.
روش مرسوم این است که داروهای مزبور به چهار طبقه تقسیم شوند:
1-داروهای ضد جنون بانورولیتیکه که برای درمان سایكوزها به کار میروند؛
۲- داروهای ضد افسردگی که برای درمان افسردگی به کار می روند؛
٣- داروهای ضد مانیکا که برای درمان اختلال دو قطبی به کار برده می شوند؛
۴- داروهای ضد اضطراب یا اضطراب زداها که برای درمان اضطرابی مورد استفاده قرار می گیرند.
با این حال، این تقسیم بندی به دلایل زیر اعتبارش کمتر از گذشته است:
الف - بسیاری از داروهای ضد افسردگی برای درمان اضطراب به کار می روند، و برخی داروهای ضد اضطراب به عنوان داروی کمکی در درمان سایکوزها مورد استفاده قرار می گیرند.
ب- داروهایی از هر چهار طبقه فوق برای درمان اختلالات بالینی دیگر به کار برده می شوند، مثل اختلالات خوردن، اختلال هراس و اختلال کنترل تکانه.
ج- داروهایی مثل کلونیدین، پروپرانولول و وراپامیل می توانند بطور مؤثر برخی از اختلالات روانی را درمان کنند ولی در طبقات فوق الذکر قرار نمی گیرند.
د- برخی از اصطلاحات توصیفی داروشناسی روانی همپوشی در معنی پیدا می کنند.